به گزارش ریاح نیوز، چالش کمبود آب در شهرهای جهان با شدت فزاینده‌ای در حال گسترش است و این مشکل ناشی از عوامل متعددی همچون تغییرات اقلیمی، افزایش جمعیت و ضعف زیرساخت‌هاست. در پاسخ به این بحران، بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا با به‌کارگیری استراتژی‌های متنوع و فناوری‌های نوین در تلاش‌اند تا مصرف آب را بهینه و منابع موجود را بهتر مدیریت کنند.
بر اساس مطالعات موردی کشورهای مختلف و تحلیل‌های کارشناسان حوزه آب تا سال ۲۰۲۵ که نشان‌دهنده مسیرهای پیشروی قابل اتکا برای مقابله با بحران جهانی کمبود آب است، یکی از رویکردهای مؤثر در این زمینه، استفاده از سامانه‌های پایش لحظه‌ای است که به شهرهایی همچون کیپ‌تاون در آفریقای جنوبی اجازه می‌دهد تا میزان ذخایر آب و مصرف آن را به‌صورت آنلاین و شفاف در اختیار شهروندان قرار دهند. این شفافیت موجب افزایش آگاهی عمومی می‌شود و شهروندان را به صرفه‌جویی تشویق می‌کند، به‌طوری که طی بحران خشکسالی بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، مصرف آب در کیپ‌تاون به نصف کاهش پیدا کرد.
در کنار این اقدامات، شهرهای ساحلی از جمله ملبورن در استرالیا، با بهره‌گیری از فناوری شیرین‌سازی آب دریا، آب آشامیدنی تازه‌ای تولید می‌کنند که بخش قابل‌توجهی از نیاز مصرفی شهر را تأمین می‌کند. تأسیسات این شهر سالانه تا ۱۵۰ میلیارد لیتر آب تولید می‌کند، ضمن آنکه بهره‌برداری از این تأسیسات با توجه به ذخایر موجود و پیش‌بینی تقاضا به‌گونه‌ای تنظیم می‌شود که هزینه‌ها و تأثیرات زیست‌محیطی نیز کنترل شود.
حفظ و بهبود شبکه‌های زیرساختی آب با استفاده از فناوری‌های پیشرفته تشخیص نشتی، به‌طور چشمگیری از هدررفت آب جلوگیری می‌کند. شهرهایی همچون لاس‌وگاس و سن‌دیگو در آمریکا با نصب حسگرهای صوتی و فیبر نوری، نشت‌های احتمالی را سریع شناسایی می‌کنند و با تعمیر به‌موقع آن‌ها، مصرف بهینه‌تری را رقم می‌زنند. سن‌دیگو همچنین با جمع‌آوری و بازیابی آب باران، نزدیک به ۹۰ درصد از این منابع را پس از تصفیه برای مصرف ذخیره می‌کند.
سیاست‌های قیمت‌گذاری تصاعدی و محدودیت‌های مصرف نیز برای کنترل مصرف آب به‌کار گرفته می‌شوند. به‌عنوان مثال، لاس‌وگاس با افزایش قیمت برای مصرف‌کنندگان پرمصرف، محدودیت‌های داوطلبانه و اجباری وضع کرده است. این شهر همچنین مردم را به استفاده از فضای سبزی مقاوم به کم‌آبی ترغیب می‌کند.
استفاده مجدد از آب و بازچرخانی آب‌های فاضلاب نیز بخشی از راهکارهای پایدار است که در بسیاری از مناطق از جمله ویندهوک، پایتخت نامیبیا و بعضی از شهرهای چین و آمریکا اجرا می‌شود که در آن‌ها پساب تصفیه‌شده به آب آشامیدنی و ضایعات فرآیند به کود و سایر محصولات مفید تبدیل می‌شود.
ترویج استفاده از تجهیزات کم‌مصرف آب همچون سرویس‌های بهداشتی، دوش‌ها و ماشین‌های ظرف‌شویی پیشرفته، همچنین تشویق به استفاده از گونه‌های گیاهی مقاوم به خشکی نیز گام‌های دیگری است که به کاهش تقاضای آب در سطح خانگی و تجاری کمک می‌کند.
راهکارهای مبتنی بر طبیعت و توسعه زیرساخت‌های سبز نیز در دستور کار قرار گرفته‌اند. ایجاد حوضچه‌های نگهدارنده، بایوسویال‌ها (کانال‌ها یا فرورفتگی‌های فضای سبز با طراحی ویژه که برای مدیریت روان‌آب‌های بارانی به‌کار می‌روند) و استفاده از سطوح نفوذپذیر، به جذب و ذخیره آب باران و کاهش روان‌آب‌های شهری کمک می‌کند. در کشورهایی همچون پرو، شرکت‌های آب ملزم شده‌اند تا بخشی از درآمد خود را در این حوزه سرمایه‌گذاری کنند. این رویکرد در آمریکای شمالی و ویتنام نیز دنبال می‌شود تا سیستم‌های طبیعی و زیرساخت‌های سنتی در هم تنیده و با یکدیگر هماهنگ شوند.
با این وجود شرایط در بعضی مناطق بسیار بحرانی است وخشکسالی‌های متوالی، گرمای شدید و کمبود انرژی که موجب قطع مکرر برق می‌شود، عملکرد پمپاژ و توزیع آب را با اختلال روبه‌رو می‌کند. این امر فرصت‌های لازم برای مدیریت پایدار منابع آب را کاهش داده است. در این مناطق هشدارهای مسئولان نسبت به وضعیت جبران‌ناپذیر در صورت به‌کار نگرفتن اقدامات فوری، نشانگر عمق چالش‌های پیش روست. مشکل کمبود آب نه‌تنها به‌دلیل محدودیت منابع فیزیکی، بلکه به‌واسطه چالش‌های مدیریتی همچون سوءمدیریت، سرمایه‌گذاری ناکافی و فقدان هماهنگی در سیاست‌ها تشدید می‌شود. برآورد می‌شود که دست‌کم ۲.۷ میلیارد نفر در جهان حداقل یک ماه از سال با کمبود آب شدید روبه‌رو باشند که این موضوع پیامدهای گسترده‌ای برای سلامت عمومی، توسعه پایدار و ثبات اجتماعی دارد.
پایان خبر/۱۱
