به گزارش ریاح نیوز، برای دهه‌ها، لایه اوزون از زمین در برابر اشعه ماوراء بنفش مضر خورشید محافظت کرده و به عنوان یک سپر طبیعی قوی در جو عمل می‌کرده است. در دهه ۱۹۸۰، دانشمندان سوراخ بزرگی را در این لایه بر فراز قطب جنوب کشف کردند که ناشی از مواد شیمیایی مورد استفاده در قوطی‌های آئروسل و یخچال‌های قدیمی، مانند کلروفلوئوروکربن‌ها (CFC) بود. این پدیده باعث تلاش‌های جهانی برای کاهش استفاده از این مواد شیمیایی و ترمیم آسیب‌ها شد.
ممنوعیت این مواد شیمیایی و موفقیت برنامه‌های ترمیم منجر به تجدید اوزون در جو فوقانی شد. با افزایش سطح اوزون، این گاز اضافی مانند یک پتو عمل کرد و گرمایی را که در غیر این صورت به فضا فرار می‌کرد، به دام انداخت و در نتیجه به افزایش دمای زمین کمک کرد.
یک مطالعه جدید توسط یک تیم بین‌المللی از ایالات متحده و اروپا نشان داده است که افزایش سطح اوزون، چه به دلیل بازیابی لایه اوزون و چه افزایش آلودگی هوا، تا سال ۲۰۵۰، ۴۰٪ دیگر از گرما را به دام می‌اندازد و بیشتر مزایای اقلیمی حاصل از ممنوعیت مواد تخریب‌کننده اوزون را خنثی می‌کند.
این مطالعه با فرض ادامه افزایش سطح آلودگی، از هفت مدل کامپیوتری پیشرفته برای شبیه‌سازی جو، آب و هوا و مواد شیمیایی از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۵۰ استفاده کرد. نتایج نشان داد که بیش از یک سوم گرمای اضافی ناشی از بازیابی اوزون بر فراز قطب جنوب است، در حالی که ۶۵٪ باقی مانده ناشی از دود و انتشار گاز‌های گلخانه‌ای وسایل نقلیه در نزدیکی سطح زمین است.
دانشمندان همچنین شبیه‌سازی کامپیوتری بیشتری انجام دادند و سطح آلودگی فعلی را حفظ کردند و اجازه دادند لایه اوزون به حالت طبیعی خود بازگردد. آنها توضیح دادند که بازیابی اوزون به تنهایی ۰.۱۶ وات گرما در هر متر مربع را به دام می‌اندازد، معادل قرار دادن یک لامپ رشته‌ای کوچک بر روی هر قسمت از زمین. این اثر به ظاهر کوچک در سطح فردی جمع می‌شود و منجر به افزایش قابل توجه دمای جهانی می‌شود.
پروفسور ویلیام کالینز از دانشگاه ریدینگ در بریتانیا گفت: «ممنوعیت مواد شیمیایی مخرب لایه اوزون گامی درست و ضروری است، اگرچه خودِ ترمیم لایه اوزون باعث افزایش دمای کره زمین خواهد شد.»
این تیم هشدار داد که ادامه گرمایش جهانی منجر به تابستان‌های گرم‌تر، افزایش سطح دریا‌ها و حتی دشواری بیشتر در دستیابی به اهداف اقلیمی خواهد شد، مگر اینکه آلودگی هوا به سرعت کاهش یابد. برعکس، ایجاد سوراخ در لایه اوزون، زمین را در معرض تابش مضر خورشید قرار می‌دهد، خطر سرطان پوست و آب مروارید را افزایش می‌دهد و به گیاهان کوچک دریایی که نیمی از اکسیژنی را که تنفس می‌کنیم تولید می‌کنند، آسیب می‌رساند و زنجیره غذایی دریایی و محصولات کشاورزی را تهدید می‌کند.
پایان خبر/۱۱
