به گزارش ریاح، محمودمراد، بعد از پیروزی انقلاب برای خاتمه دادن به غائله کردستان راهی منطقه غرب شد. وقتی هم صدام حسین به مرزهای ایران حمله کرد، در همان روزهای ابتدایی راهی سوسنگرد شد و در عملیات آزادسازی سوسنگرد در روز نهم مهرماه سال ۵۹ به شهادت رسید.
پیکر شهید محمودمراد اسکندری تا حدودی سوخته بود و قابل شناسایی هم نبود. پدرش او را از روی کفش‌های نیمه سوخته‌اش شناخت. او اول فروردین در سال ۱۳۳۷ در خانواده مذهبی از طایفه دشت بزرگ در اهواز به دنیا آمد. در ریاضیات و زبان انگلیسی سرآمد بود و قرار بود برای ادامه تحصیل به خارج از کشور برود، اما راهی دیگر را انتخاب کرد.
در سال ۹۳، یک «محمودمراد اسکندری» دیگر، دلش برای دفاع از حرم عمه سادات آرام و قرار نداشت. خبر شهادت دوستان و هم محله‌ای‌هایش نیز این بی‌تابی را تشدید کرده بود. تا اینکه در ۱۳ مهر ماه سال ۹۴ با تلاش و سختی‌های زیاد توانست مجوز اعزام بگیرد و مدافع حرم شود.
در دوم فروردین ۱۳۶۶ که به دنیا آمد، نامش را محمودمراد گذاشتند؛ همان نام عموی شهیدش تا بلکه یاد و نام او همیشه زنده بماند، اما خبر نداشتند که برادرزاده پا جای پای عمو خواهد گذاشت و روز ۱۲ بهمن سال ۹۴ در تل جبین سوریه در عملیات آزادسازی نبل والزهرا به شهادت رسید.
قبلاً وصیت کرده بود که او را در کنار مزار عموی شهیدش دفن کنند تا بلکه شفاعت عمو شامل حال برادرزاده در روز محشر شود. حال خود او نیز در روز رستاخیز شفاعت‌گر است. مزار این دو شهید در گلزار شهدای اهواز، قطعه یک قرار دارد.
انتهای خبر/
