به گزارش ریاح، به نقل از فصلنامه ارتباطات، مساله آن که ظرفیت های ارتباطی و توسعه زیرساخت های شهر هوشمند، توجه به حفظ محیط زیست، باید در اولویت برنامه ریزان قرار گیرد، به همین دلیل استفاده از ظرفیت و توان شبکه ارتباطی برای تحقق شهر هوشمند در کنار حفظ محیط زیست، مهم ترین موضوعی است که شرکت های مخابراتی به آن توجه داشته باشند.
موضوع دیگر که باید مورد توجه قرار گیرد؛ مولفه ها و معیارهای اصلی برای توسعه شهر هوشمند است.کارشناسان معتقد هستند؛ اگر شهری شش معیار اصلی محیط هوشمند، حمل‌نقل هوشمند، اقتصاد هوشمند، حکمرانی هوشمند، زندگی هوشمند و مردم هوشمند را داشته باشد، در گروه شهرهای هوشمند قرار می‌گیرد.
معیارهای شش‌گانه یاد شده، فقط زمانی نوید تحقق یک شهر هوشمند را می‌دهند که مولفه‌های کلیدی اتصال بی‌سیم گسترده، داده‌های باز، امنیت زیرساخت‌ها و طرح‌های کسب درآمد منعطف، به درستی تحلیل و پیاده‌سازی شده باشند و این مهم را می¬توان جزو وظایف اصلی شرکت های مخابراتی در سراسر دنیا دانست.
در عین حال یکی از مهم ترین زیرساخت‌های مورد نیاز برای تحقق شهر هوشمند به عنوان رابط میان بقیه زیرساخت‌ها و ابزارها، اینترنت و ارتباط شبکه ای است. شبکه‌های فیبر نوری و فناوری‌های آن در کشورهای خاورمیانه به ویژه کشورهای خلیج فارس، پیاده‌سازی شده ودر کشور ما به خصوص در چند سال گذشته، فیبرنوری به عنوان اولویت اصلی، در دستور کار دولت و وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات قرار گرفته است.
براساس تجربه های جهانی و استدلال متخصصان، در استقرار هر یک از حوزه های خدمات یک شهر هوشمند، ضرورت داشتن زیرساخت شبکه های پهن باند و استفاده از فناوری های فیبر نوری، راه-کاری گریز ناپذیر است. به دلیل هزینه گزاف این زیرساخت و فناوری های مرتبط با آن، اجتناب از دوباره کاری و هدررفت سرمایه های ملی در ایجاد شبکه های مستقل از هم به شدت توصیه می شود.
باید در نظر داشت که ایجاد محیط یکپارچه برای ارتباط و تعامل تمام زیرساخت ها و خدمات در یک کلان شهر، در یک بستر مشترک و هم گرا امکان پذیر خواهد بود. بدون این نگرش و یک-پارچگی در زیرساخت ها و خدمات حوزه های مختلف یک شهر، مفاهیم شهر هوشمند به صورت جزیره ای و منفک از یکدیگر، ایجاد و جامعه، از بسیاری اهداف و دستاوردهای شهر هوشمند، بی-نصیب خواهد ماند.
یکی دیگر از موضوعات مهم در بحث استقرار زیرساخت های شهر هوشمند، موضوع پایداری این زیرساخت ها و فناوری ها در شهرهای هوشمند است. روش های سنتی طراحی شهرها، برای تهیه زیرساخت های شهر هوشمند، مناسب نیست و باید از روش های نو در طراحی شهرها و زیرساخت تکنولوژیک آن بهره برد.
با افزودن سرویس های مخابراتی در سطح کاربران به سرویس های مخابراتی وسیع تر در حد شبکه-های بزرگ تر، امکان ارائه سرویس های جزیی به افراد، توسط شبکه های بزرگ مهیا می شود. مثل بلوتوث، ZigBee،Wifi؛ شبکه های سلولی مناسب مثل شبکه¬های نسل سوم و چهارم موجود و تکامل آن ها به سمت شبکه های نسل پنج.
این فناوری ها از طیف غیرمجاز استفاده کرده و بر تکنیک های توان پایین (برد کوتاه) و میزان هزینه، تمرکز می کنند. برخی شواهد در این زمینه حاکی از آنست، این فناوری ها در واقع راه کاری موقت، پیش از استقرار شبکه¬های نسل پنج هستند. یکی از مطالبات اصلی برای کنترل شهر، توانایی ارائه دادن سرویس های رایگان یا سرویس هایی با هزینه پایین در مقایسه با هزینه های پایتخت است. یکی از راه کارهای مطرح (به طور مثال) سازمان غیرانتفاعی اینترنت اشیا است.
در یک شهر هوشمند، برای آن‌که بتوان به دستگاه‌های مهم و حیاتی اجازه داد به شکل خودکار و بلادرنگ تصمیم‌گیری کنند، باید زیرساخت‌های مبتنی بر ۵G در مکان‌های مختلف یک شهر مستقر شوند. اینترنت ۵G باید در دسترس دوربین‌های متصل به شبکه، حس‌گرها و دستگاه‌های پردازشی قرار بگیرد تا بدون تأخیر اطلاعات را ارسال و دریافت کنند.
معماری ارتباطی شهری، باید بر مبنای شبکه گسترده کم مصرف (LPWA) طراحی شود. شبکه گسترده کم مصرف، یک شبکه گسترده مخابرات بی‌سیم است که برای ارتباطات طولانی مدت با نرخ انتقال داده کم برای استفاده در بستر اینترنت اشیا طراحی‌شده است. شبکه‌ای که می‌تواند از دستگاه‌های با توان کم پشتیبانی کند.
در نهایت آن که توسعه زیرساخت‌های ارتباطی و مخابراتی امید به بهبود کیفیت زندگی را با استفاده از اطلاعات و فناوری شهری و بهبود کارایی خدمات و برآوردن نیازهای ساکنان فراهم می کند و همچنین امکان تعامل مستقیم با جامعه و زیرساخت شهری، ارتقای کیفیت، عملکرد و تعامل خدمات شهری، کاهش هزینه‌ها، مصرف بهینه منابع و بهبود تعاملات بین شهروندان و دولت را ممکن می سازد.
انتهای خبر/
